Anlamı:
Bir işin en can alıcı noktası.
Hikayesi:
Bir cam ustasıyla çırağının öyküsüdür bu…
Zeki, cana yakın, çalışkandı çırak. Her sabah erkenden dükkânı açar, ustası gelinceye kadar bütün hazırlıkları tamamlardı. Ustası gelince onu saygıyla dinler, bilgisini artırmak için bütün dikkatini ona verirdi.
Cam ustası da işini ciddiye alan çırağını sever; camcılığın tüm inceliklerini öğretmeye çalışırdı ona.
Gel zaman, git zaman… Küçük çırak, “Ben artık usta oldum,” diye düşünmeye başladı. Düşünmekle kalmadı, bilmiş tavırlar takınarak usta olduğunu göstermeye çalıştı. Usta, ondaki bu değişikliği gördü ama görmemiş gibi davrandı. Ustanın kendini anlamadığını sanan küçük çırak, bir gün, yemek sırasında niyetini açıkça söyledi;
“Ustam, ben artık kendi dükkânımı açsam diyorum…”
Usta, küçük çırağına göz ucuyla şöyle bir baktı; “Yemeğini ye!”
Bir ay geçti aradan… Küçük çırak, zamanını kollayıp konuyu bir kere daha açmaya çalıştı:
“Söylemiştim ya ustam… Hani ben, artık…”
Kaşları çatıldı ustanın: “Olmaz!” dedi.
“Niye ustam?”
“Çünkü daha olmadın.”
“Oldum ustam… Sayenizde!”
Usta, bakışlarını çırağının üstünde dolaştırdı. “Peki,” dedi, “madem öyle diyorsun, görelim bir… Bugün tabakları fırından sen çıkar!”
Gözleri parladı küçük çırağın, kalp atışları hızlandı. Ustasının, tabakları fırından çıkarışını kaç kere izlemişti. Saniye saniye kaydetmişti aklına. Aynısını yapacağından hiç kuşkusu yoktu. Geçti fırının karşısına… Demir mengeneyi kızgın fırının içine dikkatle uzatıp pişen tabaklardan birini tutup kaldırdı. Kor gibi sıcak tabağı yavaşça fırının dışına aldı. Havada döndürüp fırının hemen önündeki mermerin üzerine dikkatle bıraktı. Sıcak tabak, mermere değer değmez, “ÇIITT!” dedi, çatladı.
Küçük çırak, kıpkırmızı oldu. Utanarak başını önüne eğdi.
Cam ustası, “Devam et,” dedi.
Küçük çırak hemen toparlandı. Bu kez başaracaktı.
Demir mengeneyi yeniden uzattı fırına. Nazikçe tuttuğu tabağı çekip çıkardı. Havada dikkatle döndürdü. Soluğunu tutup kızgın tabağı yavaşça mermerin üstüne bıraktı. “ÇITTT!” Tabak çatladı. Eliyle alnına vurdu küçük çırak. Yüzünü kapattı.
Sonra da tabağı yavaşça mermerin üstüne bıraktı.
Tabak mermerin üstünde bütün ışıltısıyla parlıyordu.
Cam ustası, küçük çırağına döndü o zaman: “İşte oğul,” dedi, “bizim zanaatın püf noktası da budur!”
